Prawie jak rower wodny...

Dzień w połowie wolny, więc chwilę po 9 wyruszam w świat. Znowu zrodziły się ambitne plany w głowie i wielkie chęci, ale ograniczenia czasowe były przeszkodą. Skierowałam się na południe, najpierw Bujaków. Tam ul. Szkolną podjeżdżam na Wawrzyna. Na 7km zaczyna padać. Z każdym metrem coraz mocniej, ale mimo to decyduję się jechać dalej. Przecież to tylko przelotny deszcz.


ul. Szkolna w Bujakowie

Na szczycie Wawrzyna odbijam w kierunku Łazisk i postanawiam przeczekać deszcz na pierwszym zadaszonym przystanku autobusowym. W momencie, gdy się zatrzymuje, mam wrażenie jakby deszcz się uspokoił. Jadę więc dalej. Niestety deszcz pada dalej, a ja również nie rezygnuje z podróży. Przejeżdżam Łaziska i Gostyń. Przekraczam granicę z Orzeszem i zaczyna lać. Pada tak mocno, że robię postój pod pierwszym lepszym zadaszeniem. I tak czekam 5 może 10 min. Deszcz nie ustaje, wręcz przeciwnie. Nagle dostrzegam biegnącego w moją stronę dużego psa. I to jakoś motywuje mnie, żeby się ruszyć bez względu na warunki. Przejeżdżam Orzesze i postanawiam wracać do domu. Na koniec funduję sobie podjazd na Wawrzyna i powrót znowu ul. Szkolną. W Bujakowie wychodzi słońce i wtedy zmieniam plany, robiąc jeszcze pętle przez Chudów, Gierałtowice i Przyszowice.


Produkcja chmur!